Της Κορίνας Καφετζοπούλου
Τον Πατέρα Νικόλαο Τσαμαδούρα τον είχα γνωρίσει το 2005, όπου για τις ανάγκες του περιοδικού "Π" της εφημερίδας «Πατρίς» είχαμε μιλήσει για την περιπέτεια του με τον καρκίνο.
Εννέα χρόνια τον πάλευε σκληρά, με χημειοθεραπείες και επεμβάσεις. Είχε εξαπλωθεί, σταδιακά, σχεδόν σε όλο του, το σώμα: στους λεμφαδένες, στην κοιλιακή χώρα, στους πνεύμονες. Η περιπέτεια της υγείας του είχε ξεκινήσει όταν ο ίδιος ήταν 17 ετών.
Ένα εξόγκωμα στο λαιμό, τον οδήγησε στο νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε καρκίνος στους λεμφαδένες, τύπου χόκινς. Είναι η εποχή που ο ίδιος, χωρίς ακόμα να έχει συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει, κάνοντας τις πρώτες χημειοθεραπείες, αισθάνεται την ανάγκη να προσευχηθεί.
Είναι μόλις 17, την εποχή που όλα αμφισβητούνται - ακόμα και ο Θεός. Εκείνη τη στιγμή, όμως, κατά τη διάρκεια της προσευχής του, τάζει τον εαυτό του, στο έργο του Θεού, και αποφασίζει να γίνει παπάς.
Στη διαδρομή της ζωής του, όμως, και κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ο καρκίνος θα τον φέρει στο θάνατο πολλές φορές, δυο από αυτές πολύ κοντά, σχεδόν δίπλα του.
Σε όλες τις δύσκολες μάχες έβγαινε νικητής. Την τελευταία μάχη την έδωσε το 2005. Από τότε κάθε χρόνο κάνει τις εξετάσεις του και είναι «καθαρός».
Εφτά χρόνια μετά, πλήρως συνειδητοποιημένος, και για τη ζωή αλλά και για το θάνατο θα χαρακτηρίσει τον καρκίνο ... ευλογία! Μιλώντας στο MadeinCreta ο Παπά -Νικόλας θα εξηγήσει γιατί ο καρκίνος ήταν η δική του "σωτηρία", ενώ θα σταθεί και στη σημερινή πραγματικότητα, στον πόλεμο που δέχεται η ψυχή μας, στο ψεύτικο θεό μας - το χρήμα - και σε άλλα πολλά πραγματικά ενδιαφέροντα.
- Όλη αυτή τη δοκιμασία με τον καρκίνο πως τι βιώσατε;
- Ως μια ευλογία, ως μια περίπτωση που με βοήθησε να αποκτήσω πολλές εμπειρίες στη ζωή μου. Εμπειρίες που μου έδειξαν το δρόμο, τον τρόπο, να βοηθώ και ανθρώπους οι οποίοι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα και γενικά να καταλάβω ότι αν δεν αγωνιστείς, δεν κερδίζεις τίποτα.
- Καμία φορά όμως πατέρα Νικόλαε, το τέλος την ιστορίας δεν είναι πάντα χαρούμενο;
- Η μάχη του ανθρώπου με τον καρκίνο καμιά φορά μπορεί να είναι άνιση, όμως αν βάλουμε μέσα τον παράγοντα Θεό, Παναγία η μάχη είναι υπέρ του ανθρώπου. Όταν εμπιστευτούμε τη χάρη του Θεού, Αυτή δεν μας αφήνει, μας βοηθάει.
- Αυτό που λέτε δεν είναι σκληρό για ανθρώπους που έχουν χάσει τους δικούς τους;
- Όλοι έχουμε χάσει... Το θέμα είναι πως βιώνουμε και τη ζωή και το θάνατο. Ο θάνατος τι είναι; Ένα πέρασμα από τη φθαρτή ζωή, στην αιώνια ζωή. Και θα σας πως μια προσωπική εμπειρία την οποία τη βίωσα όταν αρρώστησα. Πολλές φορές παρακαλούσα να «φύγω», όχι γιατί είχα απελπιστεί από τη ζωή, αλλά γιατί όταν λαμβάνεις πρόγευση παραδείσου, αισθάνεσαι όμορφα εκεί που θα πας. Γιατί δεν είναι μόνο το υλικό και το φθαρτό μας σώμα, είναι και η ψυχή μας. Και στην ψυχή του, τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς ο άνθρωπος δε δίνει τίποτα. Για αυτό και πολλοί άνθρωποι οδηγούνται εκεί που οδηγούνται.
Ελπίζουνε σε κάτι το ψεύτικο, στα χρήματα, σε κάποιους ηγέτες οι οποίοι είναι υλικοί και δεν μπορούν να τους δώσουν τίποτα και αφήνουν τα Θεία, στην άκρη. Ποιοι άνθρωποι, σήμερα, έχουν έναν πνευματικό για να εναποθέτουν τα προβλήματά τους επάνω του και να λαμβάνουν συγχώρεση και άφεση αμαρτιών και να κοινωνούν;
Οι άνθρωποι σήμερα έχουν επιλέξει να τρέχουν στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους για να λάβουν τη ψεύτικη ευτυχία από τα φάρμακα.
- Ο Θεός δηλαδή είναι η διέξοδος στα προβλήματα μας;
- Είναι. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος «έφυγε από τη βαθύτερη έννοια» Του, όταν ο άνθρωπος έχασε το «φόβο του Θεού» όταν έχασε την εν Χριστώ αγάπη - όχι πως δεν του την έδινε ο Χριστός- εμείς την απορρίψαμε ψάχναμε τα ψεύτικα- ιδού η πορεία μας. Δεν μας φταίνε οι Γερμανοί και οι Γάλλοι μας φταίει ο ιδιωματισμός και η ιδιοτροπία του χαρακτήρα μας.
Ελπίζαμε στο ψεύτικο για να βρούμε το αληθινό. Για αυτό και χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας , και λέμε ότι δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχει, ψάξαμε να το βρούμε;
- Τις τόσες αυτοκτονίες που έχουμε πως τις αντιμετωπίζετε ως άνθρωπος, αλλά και ως «εκπρόσωπος» της εκκλησίας;
- Πονάει η ψυχή μου, διότι, όσοι άνθρωποι οδηγηθήκαν σε αυτό το έσχατο σημείο- που είναι βλασφημία του Αγίου Πνεύματος όπως μας το είπαν οι Πατέρες της εκκλησίας - είναι ότι δεν ελπίσανε στο Θεό.
Εβιώσανε ως Θεό το χρήμα, αποσύρθηκε αυτός ο θεός και χαθήκανε.
Όταν κάποιος βιώνει το Χριστό κερδίζει η ψυχή του. Το θέμα είναι να έχεις πνευματική ζωή και εσωτερική ζωή να κάνεις το σπίτι σου εκκλησία. Και όταν αυτό το κάνεις ούτε κρίση μας πιάνει ούτε τίποτα.
Αν παρατρέξουμε στο παρελθόν θα δούμε ότι το γένος μας στάθηκε χάρη στην πίστη του στο Θεό.
- Σε αυτό έχετε δίκιο αλλά τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά έχουμε να κάνουμε με άλλη μορφή πολέμου, με σπίτια που μπορεί να τα έχουν όλα, αλλά έχουν άδειο το τσικάλι τους.
- Εγώ πιστεύω, αγαπητή μου Κορίνα, ότι ο σημερινός πόλεμος είναι πόλεμος όχι του τσικαλιού αλλά της ψυχής τους ανθρώπου. Γιατί πολεμιέται ο άνθρωπος με βάση το τσικάλι, στην ψυχή του περισσότερο. Και όταν το λέω αυτό, εννοώ και ότι τα ΜΜΕ δεν δίνουν ελπίδα απελπίζουν χειρότερα τον κόσμο, όλα τα δείχνουν μαύρα, ακόμα και πιο μαύρα. Δεν υπάρχει κάτι να ακούσεις ή να δεις που θα σου δώσει αισιοδοξία. Να δεις κάτι το όμορφο στη ζωή για να παραδειγματιστείς. Και το έθνος μας είναι το πλουσιότερο στον κόσμο επειδή έχουμε τον πολιτισμό μας.
Ο άγιος Πειραιώς είπε ότι έχουμε ένα εκρηκτικό μείγμα μέσα μας είμαστε «Ορθόδοξοι και Έλληνες» και δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα στον κόσμο. Και αυτή την ομοιογένεια οι Ευρωπαίοι δεν την αντέχουν ότι είμαστε Ορθόδοξοι και Έλληνες μαζί.
- Ομολογώ ότι δεν είχα κάνει αυτό το συνδυασμό μέχρι σήμερα… αλλά έχει τη βάση του. Να γυρίσουμε λίγο σε εσάς; Σας βλέπω καλά και χαίρομαι παπά- Νικόλα , είχαμε μιλήσει μαζί το 2005, μόλις είχατε περάσει τη μεγάλη μπόρα. Έχετε αγωνία για την υγεία σας;
- Όχι. Ο Θεός μας έφερε, ο Θεός θα μας πάρει. Έφτασα ένα σκαλοπάτι πριν το θάνατο άλλα και πάλι έλεγα δόξα σοι ο Θεός. Το είχα πει και στη μητέρα μου όταν έκλαιγε. Ότι Αυτός με έστειλε, Αυτός θα με πάρει πάλι. Εμείς αγωνιζόμαστε για κάτι που κάποια στιγμή θα φύγει και αυτήν την πορεία πρέπει να τη βιώσουμε καλά. Ο παππούς μου έλεγε: «Ο κάθε ένας πρέπει να απλώνει το χέρι του μέχρι εκεί που φτάνει το καλάθι του και όχι παραπάνω.
- Το μήνυμα σας για αυτές τις γιορτινές ημέρες ποιο θα είναι; Τι θα πείτε στον πιστό;
- Θα του πω να κοιτάξει την εικόνα της Παναγίας και όταν την κοιτάξει θα του πω: Εναποθέσου εκεί ήλπιζε στην Παναγία και το Χριστό. Αν θα ελπίσεις και στους δυο το κέρδος θα είναι μεγάλο.
Υπάρχει και η κατ' οίκον εκκλησία αυτό δεν πρέπει να το αγνοείτε, και μην ξεχνάτε ότι ένα ποσοστό ανθρώπων έρχεται για να κρίνει μέσα στην εκκλησία. Όχι για να προσευχηθεί και είναι μερικοί άνθρωποι που είναι μέσα στο σπίτι τους και πραγματικά κάνουν προσευχή. Μια μάνα που προσέχει τα παιδιά της έχει την κατ' οίκον εκκλησία. Μπορεί να είναι ένας πατέρας και να κρατάει τα παιδιά και να δουλεύει η γυναίκα και αυτό είναι κατ' οίκον εκκλησία ή γενικά όσοι φροντίζουν τους ανθρώπους τους.
Οι άνθρωποι αυτοί φτάνουν στο παράδεισο. Αν έχεις ένα παιδί ανάπηρο και το φροντίζεις τι είναι; Εκεί και εγώ βγάζω το ράσο μου και το πετραχήλι μου και τους το δίνω. Εκεί είναι η εκκλησία, εκεί ιερουργεί αυτός ο άνθρωπος. Εμείς λέμε ότι ιερουργούμε στην εκκλησία και παίρνουνε δύναμη από εμάς και εμείς πάμε και τους κοινωνούμε αυτούς τους ανθρώπους που είναι περήφανοι και θέλουν την βοήθειά μας και από την άλλη έχουν αγιότητα μέσα τους διότι προσφέρουν.
Δεν μπορώ εγώ να καταδικάσω κάποιον όταν ξέρω ότι αδυνατεί να φύγει από το σπίτι του. Δε θα πω γιατί δεν ήρθες. Θα πω εγώ γιατί δεν πήγα.
- Αυτοί που δεν έχουν «σχέση» με το Θεό, με την εκκλησία και γενικώς απέχουν από αυτή τη φιλοσοφία ζωής έχουν σωτηρία; ‘Η ακόμα και όσοι έχουν πολλές «αμαρτίες» στην «πλάτη» τους ;
- Ναι, να ζητήσουμε τη συγνώμη της Παναγίας. Ο Χριστός τι λέει; Έπεσες; Ξανά σήκω!
Η ορθοδοξία δε σε καταδικάζει από το πρώτο σου αμάρτημα. Τι λέει αλληγορικά; Εβδομήντα επτά φορές να πέσεις -άπειρες φορές να πέσεις δηλαδή- ο Χριστός είναι δίπλα σου, να σε συγχωρέσει. Αυτή είναι η ορθοδοξία μας. Αυτήν πολεμάνε, αυτήν την ορθοδοξία θέλουν να μας διώξουν. Τη δύναμή μας».
* Ο παπα-Νικόλας τον τελευταίο καιρό βρίσκεται στη Μονή Κρουσταλένιας στο Οροπέδιο Λασιθίου.
